Η ναυτιλιακή βιομηχανία αντιμετωπίζει ουσιαστικές προκλήσεις, πολλές από τις οποίες οφείλονται στην ολοένα και αυστηρότερη νομοθεσία για τις εκπομπές αερίων ρύπων και το κλίμα, καθώς οι επαγγελματίες της προσανατολίζονται προς την απεξάρτηση από τον άνθρακα.
Μεταξύ του ευρέος φάσματος τεχνολογιών και λύσεων καυσίμων που εξετάζονται, το υδρογόνο που παράγεται με ανανεώσιμη ενέργεια (πράσινο υδρογόνο) έχει αναγνωριστεί ως καύσιμο που θα μπορούσε να προσφέρει μια λύση “σχεδόν μηδενικών” εκπομπών άνθρακα.
Ενώ η ναυτιλία έχει περιορισμένη εμπειρία στη χρήση του υδρογόνου ως καυσίμου και ορισμένες από τις βασικές τεχνολογίες (όπως οι κινητήρες) παραμένουν υπό ανάπτυξη, υπάρχει επαρκής εμπειρία στην ξηρά με την παραγωγή και τη χρήση του που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως υγιής βάση για τη μετάβαση σε ένα ναυτιλιακό καύσιμο.
Υπάρχουν ορισμένα εμπόδια, όπως η χαμηλή ενεργειακή πυκνότητα του υδρογόνου (η οποία θα αύξανε τις ανάγκες αποθήκευσης σε ένα πλοίο), το κόστος του εξοπλισμού και η σημαντική ανάγκη επέκτασης της παγκόσμιας ικανότητας διανομής και παραγωγής πράσινου υδρογόνου. Τελικά, τα πλοία που κινούνται με υδρογόνο μπορεί να αποδειχθούν πιο κατάλληλη λύση για τη ναυτιλία μικρών αποστάσεων παρά για τη ναυτιλία μεγάλου βάθους. Με την εξέταση της τρέχουσας ικανότητας παραγωγής υδρογόνου, του υφιστάμενου ρυθμιστικού τοπίου, των επιλογών αποθήκευσης καυσίμου, των τεχνολογιών εφοδιασμού και παραγωγής ενέργειας – μαζί με τεχνοοικονομικές αναλύσεις και μελέτες περιπτώσεων με βάση τον κίνδυνο – η παρούσα μελέτη προσδιόρισε τις δυνατότητες υιοθέτησης του υδρογόνου ως ναυτιλιακού καυσίμου.
